عقل تو را کفایت کند که راه گمراهی را از رستگاری نشانت دهد. (حضرت علی ع / حکمت ۴۲۱)
هر انسانی وقتی پس از ۹ ماه و چند روز از دنیای کوچکی پا به دنیای بزرگتری
می گذاره در حقیقت از چند ماه قبل زندگیش آغاز شده و از ۵/۴ ماهگی دوربین
زندگی که همان ضمیر ناخودآگاه اوست همه شنیده ها و دیده ها را ضبط می کنه.
آیا به دنیا اومدیم که فقط از لذت های مادی این دنیا استفاده کنیم و بریم ؟
یا اینکه هدف از آفرینش چیز دیگریست؟
آیا آفریده شدیم که دایما احساس ناراحتی و رنج داشته باشیم یا اینکه......
اینا سوالایی هستن که ممکنه هرزگاهی به ذهن بعضی هامون بیاد که اکثرا بهش توجهی نمی کنیم و ازش میگذریم غافل از اینکه جواب این سوالها و پیدا کردن راه حل برای اونا میتونه زندگی رو متحول کنه.
با خودمون فکر کنیم :
تا این لحظه عمرمون برای خدا برای خودمون و برای مردم چکار کردیم؟
چقدر از عمرمون مفید بوده؟
چقدر وظیفه انسانی خودمونو درست انجام دادیم؟
چقدر از پس رسالتی که خدا روی دوش ما قرار داده براومدیم؟
چقدر احساس موفقیت و خوشبختی می کنیم؟
چه کنیم تا بتونیم در مسیر واقعی خود حرکت کنیم و از تمام توانمندی های خود بهره ببریم؟
و هزاران سوال دیگه که باید از خودمون بپرسیم و بهشون جواب بدیم و اگه الان که فرصت داریم اینکارو نکنیم مطمئن باشیم روزی باید به این سوالها جواب بدیم که خیلی دیره.
حکایت جالبیست که فراموش شدگان فراموش کنندگان را فراموش نمی کنند.
سلام [لبخند] فکر میکنم اولین بار بود که به وبلاگت میومدم. خوشهال میشم به وبلاگم بیای تا نظرت رو درباره پستهایی که آپ کردم بگی.[قلب][چشمک][بوسه][گل][بدرود]
www.6alpha.blogfa.com